04.02 2018

Το κόστος του χρήματος και η εμπιστοσύνη των πολιτών (Mέρος Α’)

Είναι μάλλον απίθανο κάποιος να μην έχει διαπιστώσει τον ρόλο που παίζει η εμπιστοσύνη στις σχέσεις των ανθρώπων ως θεμέλιος λίθος της αγάπης, κι εξίσου απίθανο να μην έχει παραλληλίσει αυτήν την απροσδιόριστη για πολλούς μεταβλητή στο επάγγελμά του, στην συνύπαρξη με τους συναδέλφους ή την διοίκηση, αλλά και στην διάθεση του προϊόντος ή της υπηρεσίας που προσφέρει προς τους πελάτες. Μπορεί στην ζωή μας να μην υπάρχει κάποιος δείκτης εκτός από αυτόν των συναισθημάτων μας, στην οικονομία όμως και σε ότι διέπει το εμπόριο και τις υπηρεσίες, το κόστος του χρήματος, η απόδοση δηλαδή των ομολόγων, είναι ο πρώτος παράγοντας που κοιτούν οι επενδυτές για να προχωρήσουν ή όχι σε κάποια τοποθέτηση, πριν δούνε τις υπόλοιπες ενδείξεις, όπως η εμπιστοσύνη των πολιτών στην κυβέρνηση, που θα δούμε παρακάτω ή στο γράμμα τήρησης του νόμου για παράδειγμα.

Στην αιώνια πάλη της δομικής συνθήκης του διαίρει και βασίλευε, αυτού του δαιμονικού ελιξήριου με το οποίο το σύστημα δηλητηριάζει τις ψυχές των ανθρώπων, σπάνια κανείς παίρνει την σωστή απόσταση για να κάνει αντικειμενικές παρατηρήσεις, βρίσκοντας μάλλον αγαλλίαση στην μαζική συνάθροιση και στο μοίρασμα του αισθήματος της αποτυχίας, ενώ ίσως θα ήταν σχετικά εύκολο να αντιληφθεί ότι το φεουδαρχικό σύστημα ούτε έχει τελειώσει, ούτε θα τελειώσει ποτέ. Η διαφορά των πολεμοχαρών, αρχαίων ηγεμόνων που διαφέντευαν τεράστιες, ιδιόκτητες εκτάσεις, δίνοντας στους εργάτες τα απαραίτητα εργαλεία, τροφή και στην καλύτερη των περιπτώσεων, μετά από αιματοβαμένους αγώνες, στέγη, με όσους σήμερα βρίσκονται κοντά στην παραγωγή και την διανομή του χρήματος, δεν είναι καθόλου μεγάλη.

Παραδόπιστα, αρκετοί σημερινοί εργαζόμενοι-εσείς, εμείς κι οποιοσδήποτε άλλος- πιστεύουν κατά καιρούς λανθασμένα ότι, με τον κόπο τους θα καταφέρουν να μοιάσουν στους φεουδάρχες, “να πιάσουν την καλή”, αδυνατώντας εμμονικά, πρώτον να απολαύσουν τις απλές, καθημερινές χαρές της ζωής και δεύτερον να κάνουν τις απαραίτητες πράξεις σε ένα κομμάτι χαρτί. Θολωμένοι και αρνούμενοι να υπολογίσουν έστω τις καθαρές αμοιβές τους και το κόστος του χρήματος ή τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, οδηγούνται συνεχώς σε λανθασμένους υπολογισμούς, οι οποίοι τους οδηγούν στον δανεισμό και την προαιώνια κατάρα του χρέους.

Όπως θα δείτε στο γράφημα που ακολουθεί, οι “έχοντες” της κοινωνίας, αυτοί οι αριθμητικά ελάχιστοι του 1% που ελέγχουν το μεγαλύτερο κομμάτι του εκάστοτε τοπικού και παγκόσμιου πλούτου, δεν πολλαπλασιάζουν την περιουσία τους μόνο από τα επιχειρηματικά τους κέρδη, αλλά από τοποθετήσεις γενεών προς γενεά που έχουν να κάνουν απόλυτα με το κόστος του χρήματος, όπως είναι τα ακίνητα και οι θέσεις σε πάγια οχήματα εισοδήματος, κυρίως τα ομόλογα. Η εμπιστοσύνη τους στο σύστημα είναι μεγάλη, σε αντίθεση με τους πρώτους, γιατί απλά είναι μέρος του συστήματος και γνωρίζουν πως δουλεύει εκ των έσω. Η βαλβίδα αποσυμπίεσης όμως του συστήματος, δεν έχει να κάνει μόνο με το δικό τους μερίδιο πίστης στο σύστημα, αλλά κυρίως με αυτό όλων των υπολοίπων που ξεπερνούν το 95% και είναι οι τροφοδότες του status quo. Είναι αυτό το τελευταίο κομμάτι της εμπιστοσύνης που αν διαρραγεί, τότε οι πιθανότητες για το κόστος του χρήματος γίνονται αμέτρητες.

Η κάθε τεκτονική αλλαγή στην ιστορία της κοινωνίας είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την εμπιστοσύνη των πολιτών στο σύστημα διακυβέρνησης και με την άρρηκτη συνοχή του κοινωνικού συμβολαίου, για το οποίο υπάρχουν πολλαπλά κι έντονα σημάδια ότι έχει σπάσει, χωρίς ακόμη οι συνέπειες της ρήξης να είναι απόλυτα ορατές για τις μάζες που βλέπουν τις σεισμικές γεωπολιτικές αλλαγές υπνωτισμένες από τις ατελείωτες σειρές επεισοδίων, ευχαρεστώντας πρόσκαιρα τον ψευδή, εικονικό εαυτό τους που σιγοπνίγεται μέσα στον ωκεανό των κοινωνικών μηχανών διασύνδεσης.

Αρχίζοντας να συμπληρώνουμε το παζλ της σημερινής μας έκθεσης που έχει να κάνει με το κόστος του χρήματος και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας σε αυτό, ας ξεκινήσουμε με την πρώτη παραπομπή, από τον Δεκέμβριο που μας πέρασε:

“Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων και οι αλλαγές στην παγκόσμια σκακιέρα, υπέρ της πολυπολικότητας που διεκδικούν πετυχημένα ως τώρα η Κίνα με την Ρωσία απέναντι στην, τελευταία όλο και περισσότερο, αμφισβητήσιμη ηγεμονία των Η.Π.Α, είναι η κύρια δύναμη που δημιουργεί τους τριγμούς που ζούμε και θα ζήσουμε στο έπακρο από εδώ και πέρα στην επόμενη δεκαετία, όπως επισημάναμε στην πρώτη έκθεσή μας για την χρονιά που τελειώνει, μέχρι να βρεθεί η νέα ισορροπία των μεγάλων δυνάμεων και η μετάβαση σε ένα νέο, παγκόσμιο, ψηφιακό πια, αποθεματικό νόμισμα για την μετά δολαρίου εποχή.

Για ποιο λόγο όμως η Ρωσία και η Κίνα θα παρέδιδαν την κυριαρχία τους στο ΔΝΤ, γιατί αυτό απαιτείται στην ουσία ως προϋπόθεση για ένα παγκόσμια ελεγχόμενο αποθεματικό νόμισμά, την ώρα που δημιουργούν τα δικά τους ιδρύματα, από αναπτυξιακές τράπεζες ως μηχανισμούς συναλλαγματικών εκκαθαρίσεων, για να απεξαρτήσουν κατά το δυνατόν τις οικονομίες τους από το δολάριο και τους αντίστοιχους μηχανισμούς των Η.Π.Α.; H υποψία μας είναι πως μόνο μέσα από μια τεράστια, παγκόσμια κρίση υπό την απειλή πολέμου ή και την πραγματοποίησή του, θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό, όπως επισημάναμε για την επερχόμενη σύγκρουση ανάμεσα στις Η.Π.Α και την Κίνα, ίσως με μοχλό την κλιμάκωση με την Β. Κορέα.”

Αν πρόκειται λοιπόν για επερχόμενη σύγκρουση, όπως όλα δείχνουν, με τελευταία παραδείγματα την επιβολή δασμών στην Κίνα για φωτοβολταϊκά πάνελ και οικοσυσκευές και τις χθεσινές απειλές του κου Trump για κυρώσεις σε περιπτώσεις πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα παίξει τεράστιο ρόλο η εμπιστοσύνη των πολιτών τους σε καίρια μέρη του συστήματος; Θεωρούμε πως, οι συμφωνίες για παράδοση οπλικών συστημάτων σε επί δεκαετίες αμερικάνικες περιοχές ή έστω αμφιταλαντευόμενες όπως είναι οι Φιλιππίνες, η Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, από τους ρώσους και τους κινέζους, με τους πρώτους να επιστρέφουν για τα καλά στο μαλακό υπογάστριο των Η.Π.Α., την Καραϊβική, είναι ένα μικρό δείγμα για το τι θα ακολουθήσει. Στο πρώτο πλάνο θα βρίσκεται και η χώρα μας αφού η κατάρριψη της δομής του νοτιοανατολικού άκρου του NATO, με πιθανό θερμό επεισόδιο ανάμεσα στην χώρα μας και την Τουρκία, με την Ελλάδα υπό γερμανική κατοχή και βαλλόμενη από παντού στην νέα υπερβαλκανοποίηση των Βαλκανίων με τωρινή αιχμή το Μακεδονικό, είναι ευνόητα στα σχέδια των αναδυόμενων παγκόσμιων δυνάμεων. Στο επόμενο γράφημα, αν και με μικρό ποσοστό ερωτηθέντων, παίρνουμε μια πρώτη εικόνα από τις απόψεις των πολιτών στις δύο χώρες, όπου οι κινέζοι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνησή τους αλλά τον επιχειρηματικό τομέα, ενώ οι αμερικανοί ακριβώς το αντίθετο, με τα media να καταλαμβάνουν και στις δύο χώρες αξιοθρήνητα εφηβικά ποσοστά.

Ίσως κάποιοι να θεώρησαν ότι υπερθεματίζουμε, όταν στην προηγούμενη έκθεσή μας αναφερθήκαμε στον πρόεδρο Nixon και το Watergate:

“Την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, η εμπιστοσύνη των αμερικανών πολιτών στην κυβέρνησή τους παραμένει στα χαμηλά του 2010, όπως φαίνεται στο διάγραμμα, διυλίζοντας ακόμη περισσότερο τις διχαστικές τάσεις και την κοινωνική ανισορροπία στην πιο κομβική στιγμή του αμερικάνικου έθνους στην μετά Nixon εποχή. Μακάρι να κάνουμε λάθος αλλά πιστεύουμε ότι, για πολλές δεκαετίες δεν έχει δοκιμαστεί τόσο η ενότητα και η ομόνοια στις Η.Π.Α. όπως θα δοκιμαστεί στην διαδικασία αυτών των εκλογών.”

Οι αναφορές μας για τις περισσότερο σκανδαλώδεις αμερικανικές εκλογές, για την μανιώδη επιβολή της επιστροφής του μακαρθισμού μέσω της ρωσοφοβίας στην αναβίωση του ψυχρού πολέμου, επίσης για την προσπάθεια που έρχεται από το βαθύ κράτος να οδηγήσει τον πρόεδρο Trump εκτός Λευκού Οίκου για παρεμπόδιση της δικαιοσύνης, την ώρα δε που δεν έχουν παρουσιαστεί ποτέ σαφείς αποδείξεις για διασυνδέσεις ανθρώπων της καμπάνιας του, καθώς και για το σχίσμα των μυστικών υπηρεσιών, είναι πάρα πολλές τον τελευταίο χρόνο. Ίσως να κουράσαμε κάποιους από σας, θεωρήσαμε όμως σημαντικό να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη αυτής υπόθεσης, η έκβαση της οποίας θα κρίνει και το μέλλον της οικουμένης. Με την δημοσιοποίηση του περίφημου memo του κυρίου Nunes, το οποίο καταδεικνύει τις παράνομες, κατά το σύνταγμα των Η.Π.Α, κινήσεις ανθρώπων του FBI και του υπουργείου δικαιοσύνης για παρακολουθήσεις πριν τις εκλογές του κου Trump και των συνεργατών του, όπως ο κος Carter Page, με πρόσχημα την έκθεση που συνέταξε ο πρώην κατάσκοπος των αγγλικών υπηρεσιών, κος Steele, μετά από εντολή και πληρωμή δικηγορικού γραφείου που συνδέεται με το κόμμα των δημοκρατικών και το ίδρυμα Clinton, η υπόθεση παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις, όπως είχαμε επισημάνει στην έκθεσή μας την τελευταία βδομάδα του προηγούμενου Μάρτιου:

“Όπου όμως υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση, κι αυτή έρχεται αυτή τη στιγμή από πληροφοριοδότες μέσα από τις μυστικές υπηρεσίες, οι οποίοι έδωσαν στον γερουσιαστή των ρεπουμπλικάνων και υπεύθυνο της υπηρεσίας πληροφοριών του κογκρέσου, κου Devin Nunes από την Καλιφόρνια, αποδεικτικά στοιχεία. O ίδιος λέει ότι, πράγματι, τόσο ο κος Trump, όσο και μέλη του επιτελείου του, είχαν τεθεί υπό παρακολούθηση μετά το αποτέλεσμα των εκλογών και κατά την διάρκεια της μετάβασής τους στον Λευκό Οίκο! Επιπρόσθετα, οι πληροφορίες των παρακολουθήσεων, που διέρρευσαν σε μέλη της κυβέρνησης Obama, δεν είχαν να κάνουν με τις αμφιλεγόμενες πιθανές σχέσεις με τους Ρώσους, αλλά με όλες τις συνδιαλλαγές τους για την συγκρότηση της νέας κυβέρνησης. Στην περίπτωση που αποδειχθεί κάτι τέτοιο, αν και πολύ αμφιβάλουμε, έχουμε να κάνουμε με ένα τεράστιο σκάνδαλο, αφού ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών καταστατικά είναι να προστατεύει την χώρα από πιθανούς εχθρούς και όχι να κατασκοπεύουν την επόμενη κυβέρνηση της χώρας. Κάτι τέτοιο, θα αποσυντονίσει ακόμη περισσότερο τους Αμερικανούς πολίτες και θα στηλιτεύσει την κατάσταση της δημοκρατίας στην χώρα, με παράπλευρες απώλειες που αγγίζουν την παγκόσμια ισορροπία και τάξη.”

Aναλογιζόμενος κανείς τα παραπάνω που συμβαίνουν στην παγκόσμια, ως τώρα, πρώτη δύναμη της οικουμένης, αλλά λίγο πολύ σε όλες τις χώρες της υφηλίου ταυτόγχρονα με παραλλαγές, σε μια πιθανά θανατηφόρα επανάληψη της δεκατίας του 1930, δεν μπορεί παρά να παραμείνει σοκαρισμένος για το τι μέλλει γενέσθαι, όταν χωνέψει την καταβύθιση των ποσοστού που θεωρεί απαραίτητο να ζει σε δημοκρατία από τους millenials, όσους γεννήθηκαν στην δεκαετία του ’80, σε μερίδιο που πλησιάζει το 25% από το πλέον του 75% των παππούδων τους. Και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει, αν σκεφτεί ρεαλιστικά τι έκανε ως γονιός για την κοινωνία που τους παρέδωσε… Αν μη τι άλλο, δεν είναι παρά μια απόδειξη της εναντίωσής τους στο παρόν σύστημα η ενασχόλησή με τα κρυπτονομίσματα και η πίστη τους σε αυτά, παρά στα fiat νομίσματα, έστω και μέσω κερδοσκοπικών διαθέσεων, όπως δείξαμε στην ειδική έκθεσή μας για bitcoin και το χρήμα του internet την προηγούμενη βδομάδα;

Για να κυκλώσουμε γεωπολιτικά την έλλειψη εμπιστοσύνης των ανθρώπων στο σύστημα, πριν περάσουμε στο δεύτερο κομμάτι για την ανάλυση της επερχόμενης αύξησης του κόστους του χρήματος που θα δυναμιτίσει τα απανταχού κοινωνικά ταμεία περίθαλψης, παροχών και συντάξεων, δεν θα μπορούσαμε να μην σχολιάσουμε το εν τη γεννέσει χάος στην Γερμανία, συνδέοντας την πρώτη σε δύναμη χώρας της Ευρώπης με τις Η.Π.Α. μέσω παραπομπής στην έκθεσή μας του προηγούμενου Οκτωβρίου:

“Όπως αναφέραμε ξανά στην προηγούμενη εβδομαδιαία μας έκθεση με τίτλο “Οι Η.Π.Α σφίγγουν το λουρί στην Γερμανία”, το άνοιγμα των ευρωπαϊκών συνόρων ήταν αποκλειστική απόφαση της κας Merkel για να διορθώσει την προσωπική της εικόνα, καθώς και της κυβέρνησής της, μετά την ανελέητη, άδικη, παράνομη και οργανωμένη επίθεση προς την Ελλάδα, ώστε να κατέβει στις προεδρικές εκλογές της επόμενης χρονιάς. Όπως φαίνεται στο διάγραμμα του Bloomberg, τόσο η ίδια όσο και η κυβέρνησή της έπεφταν καταιγιστικά στις δημοσκοπήσεις από την “διάσωση” της χώρας μας και μετά κι έπρεπε να εφευρεθεί μια νέα ρητορική που να εμφανίζει την καγκελάριο περισσότερο ανθρώπινη στα μάτια των πολιτών.

Η αφήγηση αυτή, της προστάτιδος των προσφύγων, δούλεψε καλά τα δύο προηγούμενα χρόνια μέχρι την στιγμή που όλοι κατάλαβαν φέτος πως έμπαιναν ανεξέλεγκτα στην Ευρώπη και κάποια εκατομμύρια λαθρομεταναστών, κυρίως εφήβων και αντρών που δεν έρχονταν από το μέτωπο της Συρίας, αλλά από πολλές άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Αν μη τι άλλο, αν ήθελε πράγματι να βοηθήσει τους πρόσφυγες, θα έπρεπε να επιτρέπει την είσοδο μόνο σε οικογένειες με παιδιά από την Συρία και όχι σε φανατικούς τζιχαντιστές, όπως έφτασε στο τέλος ή ίδια να παραδεχθεί. Ίσως έτσι, να μην είχαμε φτάσει στο τραγικό επίπεδο να έχουν χαθεί τα ίχνη δέκα και πλέον χιλιάδων, ασυνόδευτων, παιδιών.

Η αρχή του τέλους και η μεγάλη πτώση που φαίνεται στο γράφημα του Bloomberg, ήταν το κλείσιμο των συνόρων της Γερμανίας με την Αυστρία στα μέσα του Σεπτέμβρη του 2015, όταν αναφέραμε πως κάπως έτσι θα τελειώσει η συνθήκη Schengen, για να μας επιβεβαιώσει ο άτυπος υπεύθυνος του εξίσου άτυπου Eurogroup, κος Ντάϊζελμπλουμ στο τέλος του ίδιου μήνα με την δια στόματός του απειλή, στην καθόλα “δημοκρατική” του προσπάθεια να πείσει τις χώρες μέλη να απορροφήσουν τους ίδιους, ποσοστιαία, πρόσφυγες, ενώ στις αρχές του ίδιου μήνα αναφέραμε επίσης πως η γενική πρόβα για το κλείσιμο των ευρωπαϊκών ενδοσυνόρων έχει γίνει από το 2012.“

Παρατηρώντας το αποτέλεσμα της πιο πρόσφατης δημοσκόπησης για τα κόμματα της Γερμανίας – έστω κι αν από το Brexit και μετά έχουν πέσει έξω απανωτά η μια στην άλλη παγκόσμια-για όσους γνωρίζουν τεχνική ανάλυση-ναι, δείχνει τις πιθανότητες σε πάσης φύσεως διαγράμματα-ο κίνδυνος είναι ορατός. Οι σοσιαλοδημοκράτες του SPD (κόκκινη γραμμή), όπως κι ο συνασπισμός της κας Merkel (μπλέ), δοκιμάζουν την στήριξη του επταετούς κύκλου βρισκόμενα σε παγιωμένη καθοδική πορεία, μετά την περυσινή αντίδραση που τέσταραν το προηγούμενο υψηλό, ενώ το AFD (γκρι) μαζί με τους αριστερούς του Die Linke (μαύρη), τους φιλελεύθερους του FDP (κυανή) και τους οικολόγους (πράσινη), ετοιμάζονται να διασπάσουν ανοδικά τα υψηλά του 2017, ανεβάζοντας μελλοντικά τα ποσοστά τους. Η ψήφος διαμαρτυρίας των πολιτών, από το προδομένο ΟΧΙ της νεότερης ιστορίας του ελληνικού λαού, το Brexit, τις εκλογές σε Η.Π.Α., Γαλλία, της Αυστρίας και τόσων άλλων χωρών, σιγοβράζει τώρα στην Γερμανία. Άσχετα αν η κυρία Merkel συμφωνήσει με τον κο Schulz, οπότε δεν θα υπάρξουν νέες εκλογές, η αντίδραση και η πίεση θα μεγαλώσει από την ώρα που το ακροδεξιό AFD, θα μπεί στην αντιπολίτευση και θα κερδίσει χώρο προβολής στα συστημικά ΜΜΕ.

Στην προηγούμενη έκθεσή μας, δείξαμε για πολλοστή φορά πως, το “γερμανικό θαύμα” απομυζά όλα τα υπόλοιπα μέλη της ΕΕ, στραγγίζοντας κυρίως τον Μεσογειακό νότο και μετατρέποντας την Ελλάδα σε αποικία του με την μερκαντιλιστική στρατηγική του, έχοντας όχι μόνο τον μικρότερο δείκτη ανεργίας, αλλά στην κυριολεξία να βρίσκεται σε έντονη ανάγκη κάλυψης εργατικών θέσεων χαμηλού δυναμικού. Σήμερα, θα σας δείξουμε τον πραγματικό λόγο του δήθεν ανθρώπινου ενδιαφέροντος της κας Merkel και του κυρίου Schauble για την εισαγωγή όχι μόνο προσφύγων, αλλά λαθρομεταναστών από το μέτωπο της Συρίας και όχι μόνο, που δεν είναι άλλος από το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, όπως φαίνεται στο διάγραμμα που ακολουθεί, με πρόβλεψη ως το 2055. Ο πληθυσμός της χώρας, από σήμερα και για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες τουλάχιστον, αυξάνει τον ρυθμό γήρανσής του, καθιστώντας μαθηματικά επιβεβαιωμένη την έλλειψη εργατικών χεριών για να διατηρηθεί η γερμανική μηχανή στις ίδιες υψηλές στροφές λειτουργίας και να συνεχίσουν τα εξωπραγματικά πλεονάσματα του 8% και των 300 δισεκατομμυρίων το χρόνο. Τακτική, η οποία έχει ήδη στοχευθεί από το ΔΝΤ και την ομάδα της G20 ως unfair, αφού η σε βαθμό υστερίας δημοσιονομική λιτότητα κρατά σε καθεστώς ομηρίας τους εργαζόμενους, καταστρέφει τον σχηματισμό επενδυτικών κεφαλαίων και σαν βδέλα ρουφά το αίμα μέσω της ισοτιμίας του ευρώ όλα τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης, όπως σωστά ανέφερε ο πρόεδρος Trump.

Γιά να γεφυρώσουμε την ανάλυση που ακολουθεί για επερχόμενη, ίσως κάθετη, αύξηση των επιτοκίων παγκόσμια, του κόστους του χρήματος δηλαδή και της ρήξης της εμπιστοσύνης των πολιτών στο παρών νομισματικό σύστημα που θα επέλθει, θα χρειαστεί να γίνει κατανοητό πως, οι κυβερνητικοί προϋπολογισμοί δεν διαφέρουν σε τίποτα από εταιρίες ζόμπι που βασίζονται στην φημισμένη “δημιουργική λογιστική”, σε απάτες δηλαδή, για να παρουσιάζουν τα νούμερα και τα αποτελέσματα κατά το δοκούν. Στον πίνακα της Welt που ακολουθεί, το οικονομικό τμήμα της εφημερίδας, υπολόγισε τα κόστη που βρίσκονται κρυμμένα έξω από τους προϋπολογισμούς των χωρών της ΕΕ, αν και είναι τακτική που ισχύει παγκόσμια. Τα κόστη αυτά, που είναι εγγυημένα από τις κυβερνήσεις όλων των χωρών, είναι βουνά κρυμμένων χρεών, από δημόσιες εταιρίες για παράδειγμα ή συμμετοχές του δημοσίου σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και φυσικά μέσα σε αυτά βρίσκονται όλες οι κοινωνικές παροχές, οι συντάξεις των πολιτών και τα έξοδα των ταμείων περίθαλψης, εκπαίδευσης, τα οποία αναφέρονται συνολικά στον πίνακα ως ποσοστό του εθνικού ακαθάριστου προϊόντος, κάτι στο οποίο είχαμε αναφερθεί πρώτη φορά την τρίτη βδομάδα του Μαρτίου 2016, με αφορμή την έκθεση της Citi:

“Ειδικά για την Ευρώπη, η έκθεση αναφέρει ότι χώρες όπως οι Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία και Πορτογαλία έχουν υποχρεώσεις για τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές του δημόσιου τομέα τους που φτάνουν στο 300% του εθνικού ακαθάριστου προϊόντος τους κι όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση, πρώτον να μην μειωθούν στο ελάχιστο τα πακέτα των παροχών και δεύτερον να μην αυξηθούν τα ηλικιακά όρια αντίστοιχα, προκειμένου οι πολιτικοί να μην αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στην βάση και να το μεταθέσουν αργότερα στο μέλλον, ώστε να σκάσει στα χέρια κάποιου άλλου και όχι στα δικά τους.”

Δεν χρειάζεται να είναι οικονομικός αναλυτής κάποιος πιστεύουμε για να αντιληφθεί το μέγεθος της βόμβας που είναι τοποθετημένη στα έγκατα του συστήματος και που αφορά στην μελλοντική, κυριολεκτικά, επιβίωση των πολιτών και ειδικά των ευπαθών ομάδων και των συνταξιούχων, που θεωρούν ως πάγια την σύνταξή τους, με κάθε δικαίωμα φυσικά, αφού αφορά σε αμοιβές που έχουν προκαταβάλει από τα χρόνια της εργασίας τους. Από την ώρα όμως που τα χρήματα αυτά απλά δεν υπάρχουν, γιατί έχουν ληστευθεί από τους πολιτικούς παγκόσμια που κοιτάνε μόνο πως να κερδίσουν χρόνο σπρώχνοντας τα προβλήματα βαθύτερα μέσα στον χρόνο και στο πως να ικανοποιούν την ημέτερη εκλογική πελατεία τους, οι δυτικές κοινωνίες θα πρέπει να προετοιμαστούν γι αυτό το ενδεχόμενο, γιατί σε αντιδιαστολή με τις ανατολικές, η προστασία που παρέχει η μονιασμένη και ενωμένη οικογένεια απέναντι στα δεινά, έχει αλλοιωθεί ως έννοια.

Το παγκόσμιο χρέος, όπως θα δείτε στο γράφημα που ακολουθεί με τα στοιχεία της BIS και του IMF από το Institude of International Finance και την Haver Analytics, συνεχίζει να εκτοξεύεται στην στρατόσφαιρα, έχοντας ξεπεράσει στο τρίτο τρίμηνο του 2017 τα $230 τρισεκατομμύρια. Αύξηση δηλαδή $16 τρισεκατομμυρίων από το τέλος του 2016, με το δημόσιο χρέος της Ευρώπης να έχει ξεπεράσει το 100% του εθνικού ακαθάριστου προϊόντος και τις Η.Π.Α. να ακολουθούν με ποσοστό αντίστοιχο της τάξης του 73%.

Το δημόσιο χρέος παγκόσμια ξεπέρασε τα $60 τρισεκατομμύρια και φανταζόμαστε, όπως σας προϊδεάσαμε, δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε, πως η παραμικρή αύξηση στο κόστος του χρήματος που είναι τα επιτόκια, τα οποία ανεβαίνουν όσο πέφτουν τα κρατικά ομόλογα σε αξία, είναι η σπίθα που θα ανατινάξει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό και νομισματικό σύστημα, όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, την τελευταία τον Σεπτέμβριο της προηγούμενης χρονιάς:

“Ένα νομισματικό σύστημα βασισμένο στο χρέος και στα ομόλογα, που έχει σχεδιαστεί για να εξαπατά τους περισσότερους, φροντίζει πάντα να διατηρεί την επαφή του με αυτούς που απαρτίζουν τους κυριότερους πυλώνες τους αλλά και τους ουσιαστικούς του μετόχους, τις διεθνείς τράπεζες. Όπως θα δείτε στον πίνακα του Bloomberg, οι αγορές τείνουν να πιστέψουν ότι η επόμενη αύξηση των βασικών επιτοκίων από την FED, δεν θα γίνει πριν τον Σεπτέμβριο του 2018. Η FED, έχει από την μια να υπερασπιστεί δημόσια την αξιοπιστία της και κυρίως να απαρνηθεί το γεγονός πως η νομισματική της πολιτική, από την κρίση του 2008 ως σήμερα, είναι πετυχημένη κι από την άλλη να μην κατηγορηθεί δημόσια ότι υποδαυλίζει τις χρηματιστηριακές φούσκες στα ομόλογα, στην αγορά ακινήτων, στις αυτοκινητοβιομηχανίες, στα δάνεια των φοιτητών και σε μια ντουζίνα περίπου ακόμη που περιμένουν την σωτήρια βελόνα να σκάσουν, ώστε να επανακαθοριστεί το σύστημα, απαλείφοντας όμως στην έκρηξη, την αξία των καταθέσεων από εκατομμύρια νοικοκυριά σε όλο τον κόσμο.”

Για το τέλος του πρώτου μέρους της μηνιαίας μας έκθεσης, η οποία χωρίστηκε σε δύο κομμάτια λόγω μεγέθους με το δεύτερο να ακολουθεί το επόμενο Σαββατοκύριακο, ένα γράφημα από τον υπέρμαχο των πολύτιμων μετάλλων και εξαιρετικό συνάδελφο κο Mike Malloney, που δείχνει τις αγορές χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες και αποδεικνύει ότι αγόραζαν κατά την διάρκεια της πτώσης της τιμής από το 2011 και μετά. Κάτι μάλλον θα ξέρουν παραπάνω κι από μας κι από σας. Άλλωστε μέσα στις εκθέσεις μας, σας έχουμε δείξει ότι το “έξυπνο χρήμα”, το θεσμικό δηλαδή, λειτουργεί εντελώς αντίθετα από την μάζα. Αγοράζει φτηνά και πουλάει ακριβά, όπως θα κάνει και μετά την διόρθωση που ξεκίνησαν την βδομάδα που μας πέρασε τα χρηματιστήρια, για την οποία είχαμε προειδοποιήσει στην προηγούμενη έκθεσή μας.

Βλέπετε, η FED ξεκίνησε να πουλάει τα ομόλογα που αγόραζε κατά την διάρκεια της κρίσης μετά το σοκ του 2008, στην ήδη αναγγελμένη προσπάθειά της να μικρύνει τον ισολογισμό της και να μειώσει την ποσότητα του χρήματος στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το αποτέλεσμα θα είναι η αύξηση στο κόστος του χρήματος και της αντίστοιχης απόδοσης των ομολόγων, κομμάτι που εκτός από την τεχνική ανάλυση των πολύτιμων μετάλλων, του ευρώ και του δολαρίου θα καταλάβει το δεύτερο μέρος της μηνιαίας μας έκθεσης, μαζί με αντίστοιχα διαγράμματα ομολόγων κι επιτοκίων.

Κι όσο μας επιτρέπεται, πριν δείτε το γράφημα που ακολουθεί, μια παραίνεση. Το να είναι κανείς Έλληνας, δεν περικλείεται μόνο σε γεωγραφικά πλαίσια, αλλά εξίσου σε πνευματικά. Δεν γίνεται να είναι κάποιος Έλληνας και να μην πονά η καρδιά του για την παραμικρή πέτρα αυτού του ματοβαμένου τόπου, από την Κρήτη, ως την Θράκη κι από το Αιγαίο ως την Μακεδονία. Ας ελπίσουμε ότι το σημερινό συλλαλητήριο θα αποδείξει την ομόνοια και την σοφία που έχουν επιδείξει αρκετές φορές οι πρόγονοί μας σε κομβικές στιγμές της ιστορίας μας, με πίστη, όραμα και συμφιλίωση στον κοινό σκοπό, προπαντός μακριά από “χρώματα” και χαρακώματα που επιτήδειοι φυτεύουν πονηρά στις καρδιές μας. Πιστεύουμε ότι, το γράμμα ενός “ξένου” Έλληνα, του καθηγητή Stephen Miller από το πανεπιστήμιο Berkeley της Καλιφόρνιας, προς το Archaeology Magazine το 2009, εξαφανίζει κάθε υποψία για την ιστορικότητα της Μακεδονίας. Η ιστορία όμως, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μαζί με το παρελθόν προσλαμβάνει το παρόν στις συνιστώσες της όταν γράφεται. Ας αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι του παρόντος για να εξασφαλίσουμε τις καλύτερες συνθήκες για τις γενιές που έρχονται μετά από μας. Αυτές των παιδιών μας.

Yγιαίνετε!