04.12 2016

Διαζύγιο α λα ιταλικά

Aν υπάρχει ένας κανόνας που οφείλουμε πάντα να θυμόμαστε, είναι πως οτιδήποτε δεν διέπεται από αρμονία, είναι καταδικασμένο να παρακμάσει αργά ή γρήγορα. Αν κάτι γίνεται δυσλειτουργικό, δεν υπάρχει καμμία πιθανότητα να συνεχίσει να εξελίσεται θετικά προς το κοινό καλό. Πόσο μάλλον, όταν κάτι έχει σχεδιαστεί με σοβαρά ελαττώματα κι έχει επιβληθεί στην ανοργάνωτη μάζα, όπως η περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διαφορετικοί λαοί με δικές τους γλώσσες, ήθη κι έθιμα, υποχρεώθηκαν να ακολουθήσουν την νομισματική ένωση ως υποτίθεται το μοναδικό αντίδοτο στην ιστορικά γεμάτη πολέμους ευρωπαϊκή ήπειρο, συνθέτοντας δυνητικά έτσι την μεγαλύτερη αγορά του δυτικού κόσμου. Πράγμα που κατά την γνώμη μας ήταν και το προκείμενο, η μετατροπή των ανθρώπων δηλαδή σε καταναλωτικά θηρία.

Κατάλαβαν ποτέ στα αλήθεια οι πολίτες στο σύνολό τους τι σήμαινε κάτι τέτοιο για το μέλλον τους; Κατηγορηματικά, όχι. Το βιώνουν όμως εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, με την τελευταία να είναι από αυτές που είτε κάποιος την συγκρίνει με αυτήν του 1930, είτε με τα τέλη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δεν μπορεί παρά να μην βρει αρκετούς άξονες που συνδέουν αυτές τις εποχές. Μια δυσλειτουργική ένωση, θα ήταν παράδοξο να είναι δημοκρατική. Κι όμως, οι λιγότερο πληροφορημένοι, θεωρούν πως διανύουμε μία περίοδο δημοκρατίας, αδυνατώντας να διαχωρίσουν ή έστω να αντιληφθούν την ύπαρξη του ρόλου των θεσμικών οργάνων που αποφασίζουν μέσω εντελώς μυστικών και ακατανόητων διεργασιών για τους βασικότερους κανόνες που αφορούν στις ζωές των τριακόσια και πλέον εκατομμυρίων πολιτών που αριθμεί η ΕΕ.

Από την εκδίωξη του τελευταίου Ρωμαίου βασιλιά το 509 πχ, του Ταρκύνιου και την εγκαθίδρυση της res bublica, υπό την επιρροή της αρχαίας ελληνικής πολιτείας – και όχι της άμεσης ελληνικής δημοκρατίας- ως τις επαναστάσεις του 18ου αιώνα ενάντια στην μοναρχία, υπάρχει μια λεπτή γραμμή που φτάνει ως τις ημέρες μας. Φωτεινότερο παράδειγμα από την εκλογή του επόμενου πρόεδρου των Η.Π.Α., του κου Trump δεν μπορεί να υπάρξει. Οι πληβείοι εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους απέναντι στην εκάστοτε πολιτική αρχή με βάση την απελπιστική δυσκολία να τα φέρουν εις πέρας, που ξεκινάει σχεδόν πάντα από την μείωση της αγοραστικής δύναμης των εισοδημάτων τους που προκαλείται από την υποτίμηση των νομισμάτων και καταλήγει στην εξωπραγματική αύξηση των φόρων, κάτω από το βάρος της απειλής του χρέους. Οι πολιτικοί κοιτώντας μόνο για την εξασφάλιση των δικών τους απολαβών και θέσεων, αδιαφορούν για τα προβλήματα της εργαζόμενης τάξης, οδηγώντας την τελευταία, που είναι και η πλέον πολυάριθμη, σε σπασμωδικές κινήσεις εξεύρεσης λύσης. Τότε απατηλές διέξοδοι εμφανίζονται μέσα από τους πλάνους λόγους ενός ικανού ρήτορα, συνήθως δημαγωγού, ο οποίος ερχόμενος μέσα από την ολιγαρχία ή στηριζόμενος από αυτήν, υπόσχεται λύσεις που όσοι ελάχιστα ασχολούνται να αντιληφθούν τι συμβαίνει στην κοινωνία και την οικονομία, γνωρίζουν πως πρόκειται για ανεδαφικά γιατροσόφια.

Ο βυζαντινής κατασκευής λαβύρινθος της εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι φανερό πως οδεύει προς το πανηγυρικό τέλος του, που θα ξεκινήσει από την κλιμακούμενη αύξηση της απολυταρχικής, ολοκληρωτικής και ισοπεδωτικής επιβολής εξουσίας πάνω στο στρώμα των πληβείων, που αρχίζουν σιγά σιγά να εξεγείρονται ενάντια σε ότι συστημικό, όπως φάνηκε στην περίπτωση του Brexit. Η εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στους εποπτεύοντες, ανεξέλεγκτους θεσμούς της ΕΕ θα λιγοστεύει από εδώ και πέρα σε κάθε ημέρα που περνά κι αυτό θα κάνει όχι μόνο χώρες μέλη να προσπαθήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας, με πρώτη και καλύτερη την Ιταλία, αλλά επίσης θα υπερμεγενθύνει τις σεπαρατιστικές προσπάθειες ακόμη και μέσα στις ίδιες τις χώρες μέλη. Εικόνες όπως αυτή με το τεράστιο πανό που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία από το χτεσινό el classico, το ποδοσφαιρικό ισπανικό ντέρμπυ ανάμεσα στην Barcelona και την Real Madrid, δεν μπορεί κάποιος να τις παίρνει αψήφιστα. Η απαίτηση των Καταλανών για απόσχιση από την Ισπανία μόλις αρχίζει να κορυφώνεται, πράγμα που θα φέρει την Ισπανία σε λίγο να γίνει από μια ακυβέρνητη χώρα όπως είναι τώρα, σε μια που θα κινδυνεύει με διαμελισμό.

Η πρωτοφανής παραίτηση του προέδρου της Γαλλίας από την διεκδίκηση του αξιώματος για την επόμενη τετραετία μπορεί να ήταν ξαφνική για κάποιους, αλλά όχι για όσους παρακολουθούν τα ποσοστά δημοφιλίας. Με μόλις 4% θετική δημοτικότητα, ήταν φύσει αδύνατον να επανεκλεγεί ο κος Hollande. Με την ίδια ακριβώς αιτία είχαμε αναφερθεί και στην καγκελάριο Μέρκελ, αναρωτώμενοι τότε αν αυτό είναι το τέλος της. Η απόφασή της, ή η απαίτηση αν θέλετε της γερμανικής βιομηχανικής ελιτ να προσπαθήσει για την προεδρία μια ακόμη φορά, ήταν αυτή που μας έπεισε πως το πολιτικό τέλος της έφτασε, αφού προφανώς έχει αποσυνδεθεί παντελώς από την κοινωνική πραγματικότητα των Γερμανών που διαδηλώνουν με την παραμικρή ευκαιρία απαιτώντας την απομάκρυνσή της ακόμη και τώρα.

Η άνοδος των ακροδεξιών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη είναι κατόρθωμα της κας καγκελαρίου, της οποίας η σκιώδης ηγεσία επί ολόκληρης της ένωσης αποδείχτηκε σαφέστατα ελλειμματική. Στη περίπτωση που το Freedom Party -η πορεία του οποίου φαίνεται στο παραπάνω γράφημα των ΝΥΤ– κερδίσει σήμερα τις Αυστριακές εκλογές, φέρνοντας ένα ακροδεξιό κόμμα στην κυβέρνηση, θα είναι το προεόρτιο της δικής της εκλογικής συντριβής στις εκλογές του 2017, που θα κρίνουν και το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης. Aλλά και να μην τις κερδίσει ο κος Hofer, αρκεί να συγκεντρώσει ένα μεγάλο ποσοστό για να παραμείνει κοντά στην κούρσα διαδοχής και να θυμίζει στην κα Merkel πως, αν ήθελε να πολεμήσει τις ακραίες καταστάσεις που γέννησαν το φαινόμενο των Ναζί, θα έπρεπε να λύνει τα προβλήματα στην Ευρώπη και όχι να τα χρησιμοποιεί για το προσωπικό της όφελος.

Οι ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης αποδείχθηκαν ελάχιστοι μπροστά στην κρίση. Εξαπατώντας τους λαούς της Κύπρου και της Ελλάδας και μεταφέροντας της ζημιές των τραπεζών τους από τα ελληνικά ομόλογα στους ψηφοφόρους τους, ίσως να εξαγόρασαν χρόνο καταδικάζοντας αρχικά τους δύο λαούς, έδειξαν όμως ότι δεν χρησιμοποίησαν το πολιτικό τους κεφάλαιο για λύσεις που θα επέτρεπαν την μακροημέρευση των λαών της Ευρώπης. Κι αυτό είναι κάτι που είναι ασυγχώρητο. Επτά χρόνια μετά, είμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο με τότε, με μόνες κερδισμένες τις ιδιωτικές τράπεζες που κοινωνικοποίησαν τις ζημιές τους και χαμένους όλους τους Ευρωπαίους πολίτες, με προεξάρχοντες τους Έλληνες που ανέλαβαν να ξεπληρώσουν τις απώλειες των δισεκατομυρίων του κόστους. Το ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες διάλεξαν να αφήσουν μια τραπεζική κρίση να γίνει δυναμίτης στα θεμέλια της Ευρωζώνης, είναι παράδειγμα του χαμηλού πολιτικού τους αναστήματος. Παρόμοιο με αυτό του κου Renzi, του δεύτερου κατά σειρά βαλτού Ιταλού πρωθυπουργού μετά τον κο Monti, που προσωποποίησε ένα φαινομενικά ήπιο δημοψήφισμα για συνταγματικές αλλαγές στην χώρα του, καταφέρνοντας να του δώσει παγκόσμιες διαστάσεις. Διαστάσεις τέτοιες που, αν τυχόν επικρατήσει το “όχι” που προηγείται με 54% στις δημοσκοπήσεις, θα έχουμε ένα ακόμη δείγμα, μετά από αυτό της χώρας μας, της Μ.Βρετανίας και των Η.Π.Α., του θυμού και της οργής των πολιτών ενάντια στους κυβερνητικούς θεσμούς. Γιατί αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν κάποιοι πολιτικοί, είναι απλά πως όσο τα ΜΜΕ προπαγανδίζουν υπέρ του status quo, τόσο αυξάνονται πια οι πιθανότητες οι ψηφοφόροι να αντιδράσουν αντίθετα.

Οι αγορές τιμολογούν τις πιθανότητες να φύγει η Ιταλία από την Ευρωζώνη τους επόμενους δώδεκα μήνες στο 20%, όπως βλέπετε στο παραπάνω διάγραμμα. Ο κος Renzi, κατάφερε να αναγάγει το δημοψήφισμα για συνταγματικές αλλαγές σε ένα που αφορά την παραμονή της Ιταλίας στην ΕΕ. Στην προσπάθειά του ίσως να πιέσει την κα Merkel να ενδώσει σε πολιτική λύση για να σωθούν οι χρεοκοπημένες ιταλικές τράπεζες, ο νεαρός πολιτικός κατάφερε να βάλει ακόμη ένα καρφί στο φέρετρο του κοινού νομίσματος. Πιεζόμενος από το ολοένα ανερχόμενο αντιευρωπαϊκό κόμμα του Peppe Grillo, ο κος Renzi δεν θα καταφέρει απ’ ότι φαίνεται να διαχειριστεί την κατάσταση σε περίπτωση ήττας, γεγονός που θα οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές ή σε έναν ακόμη δοτό πρωθυπουργό. Το τελευταίο, μάλλον θα προκαλέσει την επανάσταση των Ιταλών που νοιώθουν στο πετσί τους την καταβύθιση του οικονομικού επιπέδου της χώρας τους, όπως δείχνει και το γράφημα που ακολουθεί με το κατά κεφαλήν ακαθάριστο προϊόν τους.

Όπως αναφέραμε και στην προηγούμενη έκθεσή μας, τα προβλήματα της Ιταλίας είναι πολλά, δομικά και σύνθετα:

“Με το κρατικό χρέος της εκτοξευμένο στο 130% του εθνικού προϊόντος, κατακεραυνωμένη την βιομηχανική της παραγωγή, περιορισμένη την ανταγωνιστικότητά της και χρεοκοπημένες τις τράπεζές της, βλέπουμε ελάχιστες πιθανότητες να παραμείνει η Ιταλία στην Ευρωζώνη, αν δεν θέλει να βρεθεί κάτω από γερμανική κατοχή και να καταστραφεί ολοσχερώς όπως η Ελλάδα.Αντίστροφα, οι πιθανότητες να επιστρέψει στην λιρέτα είναι ίσως αυτές που από τώρα και μετά θα κάνουν την διαφορά των δεκαετών επιτοκίων της να συνεχίζει να μεγαλώνει σε σχέση με τα αντίστοιχα γερμανικά”.

Στο γράφημα της Haver Analytics που ακολουθεί, μπορείτε να δείτε την ανά ώρα απόδοση της παραγωγικότητας της Ιταλίας, η οποία είναι κατά 15% τουλάχιστον χαμηλότερη από αυτήν των τριών άλλων μεγάλων χωρών, ενώ στο αμέσως επόμενο γράφημα υπάρχουν τα ποσοστά των μη εξυπηρετούμενων δανείων από τις πέντε μεγάλες της τράπεζες, τα οποία είναι κατά πολύ μεγαλύτερα του ευρωπαϊκού μέσου όρου.

Όσο και να χαιρόμαστε με την απόδειξη αντίδρασης από τους λαούς στα κακώς κείμενα, δεν μπορούμε να μην επιστήσουμε την προσοχή όλων στο γεγονός πως ένα ενδεχόμενο “όχι” ως αποτέλεσμα, θα προκαλέσει μια τεράστια πίεση η οποία θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την χώρα μας. Η απόλυτη συνθηκολόγηση της ελληνικής κυβέρνησης προς τους θεσμούς, η έλλειψη διαπραγματευτικής ικανότητας ακόμη και σε θέματα κόκκινων γραμμών όπως το ασφαλιστικό, το συνταξιοδοτικό και το εργασιακό -πέρα από την απόλυτη συναίνεση στην ληστεία της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας, όπως έκαναν και οι προηγούμενες- έχει προκαλέσει ένα μικρό ενθουσιασμό στους αγοραστές ομολόγων τον τελευταίο καιρό. Γι αυτό και η διαφορά με τα γερμανικά δεκαετή επιτόκια έχει κατέβει, σε σχέση με τις άλλες χώρες για την ώρα. Ενδεχόμενη έκρηξη όμως στην Ιταλία, είναι σίγουρο πως θα αναστρέψει αυτή την πορεία, ακριβώς όπως σε μια χρηματιστηριακή κρίση οι πρώτες μετοχές που αδειάζουν τα μεγάλα, κερδοσκοπικά χαρτοφυλάκια, είναι αυτές των περισσότερο αδύναμων εταιριών. Η χώρα μας δυστυχώς, αν δεν γίνει η απαιτούμενη, δίκαιη και αναγκαία διαγραφή του χρέους, θα χρειάζεται μόνο ένα θαύμα για να σωθεί και να μην φτάσει να κομματιαστεί ακόμη και κάτω από εμφυλιακές συγκρούσεις. Όσο εξτρεμιστικό και να ακούγεται σε κάποιους ένα τέτοιο σενάριο, με μεγάλη μας λύπη δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε από τις εξελίξεις της επόμενης τριετίας, αν δεν υπάρξει διαγραφή στο χρέος μας.

Από τις αρχές Αυγούστου, σας είχαμε προϊδεάσει την την επερχόμενη πτώση των ομολόγων, την απότομη άνοδο των επιτοκίων -αφού ανεβαίνουν όσο τα ομόλογα πέφτουν- καθώς για την άνοδο του libor, όπως και την μεγάλη έλλειψη σε δολλάρια στις αγορές εκτός των Η.Π.Α. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κάποιος που οι αγορές έφτασαν από τότε ως σήμερα να τιμολογούν τον πληθωρισμό της Ευρώπης σε επίπεδο πενταετίας κοντά στο 1.7% από 1.25% που ήταν τότε. Πως θα αντιδράσει ο κος Draghi στην πολυπόθητη αύξηση του πληθωρισμού, για την οποία εκτύπωσε λογιστικά τρισεκατομύρια ευρώ με αντίκρυσμα μηδέν, με τα οποία αγόρασε κι αγοράζει τοξικά ομόλογα, τόσο κρατικά όσο και εταιρικά προκειμένου να ανακάμψει δήθεν η ευρωπαϊκή οικονομία;

Yπομονή. Μέσα στην επόμενη βδομάδα θα έχουμε την νέα σύσκεψη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, όπου αναμένεται ο επόμενος χρησμός του διοικητή της κεντρικής τράπεζας. Υποψιαζόμαστε πως, ανάλογα με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιταλία θα θέσει προφορικά στην συνέντευξη τύπου τα δεδομένα για πιθανή μείωση του προγράμματος QE, μετά τον Μάρτιο της επόμενης χρονιάς που λήγει το τρέχον. Όσον αφορά στην περίπτωση που το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, η ΕΚΤ έχει ήδη δηλώσει πως θα παρέμβει στις αγορές, αγοράζοντας ιταλικά ομόλογα για να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Αν αυτό δεν είναι πολιτική κίνηση, από την οποία οι κεντρικές τράπεζες οφείλουν να απέχουν, τότε δεν ξέρουμε τι άλλο είναι. Το ίδιο ισχύει προφανώς και για τα ελληνικά ομόλογα που δεν συμμετέχουν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, λόγω χαμηλής αξιολόγησης. Εκτός κι αν ο μικρός ενθουσιασμός που αναφέραμε πως υπάρχει στην αγορά των ελληνικών ομολόγων, προέρχεται από καλά πληροφορημένους traders που γνωρίζουν πως οι πιθανότητες να περιληφθούν και τα δικά μας έχουν ανέβει σημαντικά για την επόμενη χρονιά.

Από την τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου είχαμε αναφέρει πως, η διαφορά των επιτοκίων ανάμεσα στα αμερικάνικα και τα γερμανικά δεκαετή ομόλογα, έδειχνε πως το ευρώ θα μπορούσε να πέσει στην περιοχή του 1.0500, όπως και πράγματι συνέβει. Κάτι τέτοιο, αναλογούσε σε σχέση με το δολλάριο στην περιοχή του 102 για το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, ένδειξη που κατέγραψε την προηγούμενη εβδομάδα. Στην προηγούμενη έκθεση μας αναφερθήκαμε στην αναλογία 0.618 της κλίμακας Fibonacci από τα υψηλά του 1985 ως τα χαμηλά του 2008. Όπως θα δείτε στο ημερήσιο γράφημα του δολλαρίου που ακολουθεί, η τιμή έφτασε ακριβώς εκεί κι άρχισε να οπισθοχωρεί. Αν διασπάσει τα 100.65 καθοδικά, οι επόμενες άμυνες του είναι οι περιοχές γύρω από τα 99.70, τα 99 και τα 98.20, στην προσπάθειά του να καταγράψει τα χαμηλά του βραχυπρόθεσμου ανοδικού του κύκλου. Αυτό όμως που μας απασχολεί, είναι τι θα γίνει μετά την διόρθωση του. Αν επιστρέψει ανοδικά και σπάσει το πρόσφατα υψηλά του, τότε η απειλή του δολλαρίου και κυρίως της έλλειψής του, θα προκαλέσει σίγουρα μεγάλο πανικό σε όλες τις χρηματαγορές και όχι μόνο.

DOLLAR FUTURES, D, ICEUSA[+] click images to enlarge

Στην περίπτωση που αυτό δεν συμβεί θα είναι απόλυτα θετικό για την άμεση πορεία των πολύτιμων μετάλλων, μετά την συνεχή επί τέσσερις μήνες μεσοπρόθεσμη διόρθωση της ξέφρενης τους πορείας που είχαν από τις αρχές της χρονιάς. Μια από τις περισσότερο απαραίτητες προϋποθέσεις για να συμβεί η αναστροφή της τάσης σε όλα ανεξαιρέτως τα στοιχεία διαπραγμάτευσης και ειδικά στα πολύτιμα μέταλλα που διακατέχονται από μια υπερβάλουσα κάποιες φορές συναισθηματικά φορτισμένη απόχρωση στην διαπραγμάτευσή τους, είναι να αποθαρυνθούν οι περισσότεροι που συμμετέχουν σε αυτήν. Ένα τέτοιο στοιχείο προέκυψε μόλις, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί κι απεικονίζει την μεγαλύτερη εκροή κεφαλαίων από τα fund που ακολουθούν τις τιμές του χρυσού και του ασημιού από το 2013 ως σήμερα.

Μικτή απόδοση είχαν τα πολύτιμα μέταλλα την εβδομάδα που μας πέρασε. Ο χρυσός έκλεισε ελάχιστα καθοδικά σε ποσοστό μικρότερο της μίας ποσοστιαίας μονάδας στα $1,177.8 και το ασήμι στα $16.83 ανά ουγγιά αντίστοιχα, με αύξηση περίπου μιάμισης μονάδας.

Όπως βλέπεται στο διάγραμμα του χρυσού που ακολουθεί και δημοσιεύουμε κάθε βδομάδα, η περιοχή στήριξης (μπλε πλαίσιο) φανέρωσε δυνατούς τους αγοραστές που περιμένουν λίγο χαμηλότερα από την προηγούμενη εβδομάδα και κατάφεραν να τυπώσουν ένα κερί doji, σύμβολο ισορροπίας όσο και αμηχανίας ανάμεσα σε αυτούς και τους πωλητές. Θεωρούμε πως είναι θετικό σημάδι και μένει να αποδειχθεί αν η τιμή σπάσει τα υψηλά του την επόμενη βδομάδα, ώστε α δούμε, έστω μια πρόσκαιρη κατ’ αρχάς, ύπαρξη ανοδικής διάθεσης.

H κύρια στήριξη βρίσκεται εκτός από τα $1,160, στα $1,130, ενώ η αντίσταση ξεκινά από τα $1,200 ως τα $1,215. Όπως έχουμε ξαναπεί, μετά το κάλεσμά μας για ανοδική τάση στην πρώτη εβδομαδιαία έκθεση της χρονιάς, η συγκεκριμένη ζώνη που βρίσκεται ο χρυσός τώρα, είναι η περισσότερο ενδιαφέρουσα για μακροπρόθεσμες αγορές πολύτιμων μετάλλων σε φυσική μορφή νομισμάτων και ράβδων που προσφέρει η PMG.

GOLD FUTURES, W, COMEX

Από τo τελευταίο σημείωμα ενός αναλυτή που σεβόμαστε απόλυτα, του κου Mc Clellan, μπορείτε να δείτε ότι το ενδιαφέρον των traders σε μέσο όρο τριών εβδομάδων στα προθεσμιακά συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης, έχει πέσει πάρα πολύ χαμηλά . Τις προηγούμενες φορές που συνέβει κάτι ανάλογο (κάθετες διακεκομένες γραμμές), ο χρυσός κατάφερε να γυρίσει την καθοδική τάση σε ανοδική.

Το ασήμι, σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τον χρυσό αφού κατέγραψε ήδη μια ανοδική βδομάδα, σταμάτησε ακριβώς στην πλάγια γραμμή στήριξης που είχαμε σημάνει από την προηγούμενη έκθεσή μας. Μένει να δούμε κατά πόσο είναι δυνατοί οι πωλητές στις περιοχές των $17.10 και 17.85 στην περίπτωση που φτάσει εκεί, για να κρίνουμε τις πιθανότητες για μεγαλύτερη άνοδο στο βραχυπρόθεσμο διάστημα. Δεδομένης της μεγάλης μεταβλητότητας που θα προκύψει στα περισσότερα διαπραγματεύσιμα στοιχεία εξ αιτίας του δημοψηφίσματος κι ειδικά στην περίπτωση που νικήσει το “όχι”, είναι ευνόητο ότι συνιστούμε σε όλους που δεν έχουν ως επάγγελμα το trading, να απέχουν μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Σε στιγμές απόλυτου πανικού, το μόνο που μετράει είναι η ψυχραιμία μέχρι να καθαρίσει το τοπίο.

SILVER FUTURES, W, COMEX.Για το τέλος της σημερινής μας έκθεσης, μια ματιά στις χώρες με τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού σύμφωνα με τα στοιχεία του Νοεμβρίου, όπου η Ιταλία είναι τρίτη σε κατάταξη χώρα παγκόσμια, μετά τις Η.Π.Α. και την Γερμανία, με 2,452 περίπου τόνους. Αν καταφέρουν οι Ιταλοί να χάσουν αυτό το τεράστιο πλεονέκτημά τους και να υποδουλωθούν στην Γερμανία, θα είναι άξιοι της μοίρας τους.