05.03 2017

Ανασύνταξη των ελίτ όπως τη δεκαετία του ’30

Υπάρχουν φορές που είναι πραγματικά ευκολότερο να κοιτάξει κανείς στο παρελθόν για να βρει το τωρινό στίγμα του, αλλά και να σταθμίσει τις άγνωστες για όλους μας, μελλοντικές συντεταγμένες. Αν θεωρήσουμε, όπως δήλωσε πάλι δημόσια ο υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας, κος Lavrov, πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολυπολική εποχή, όχι πια οριζόμενη κάτω από την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία των Η.Π.Α., αλλά επίσης από αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις, τουλάχιστον σε περιφερειακό επίπεδο, όπως η Ρωσία και η Κίνα, τότε η αντιπαραβολή που κάνουμε συχνά στις εκθέσεις μας με την δεκαετία του 1930, αποκτά ίσως μια κατανοητή από τους περισσότερους διάσταση.

Αν τον 15ο και τον 16ο αιώνα η Πορτογαλία και η Ισπανία βασίλεψαν στις θάλασσες και κατέκτησαν τις πρώτες αποικίες στο όνομα της Ευρώπης, η Ολλανδία, η Γαλλία και η Αγγλία τους επόμενους τρεις σάρωσαν τα μήκη και πλάτη της οικουμένης, ανοίγοντας όλους σχεδόν τους γνωστούς σήμερα εμπορικούς δρόμους. Οι Άγγλοι, πρωτοστάτησαν για περισσότερο από έναν αιώνα, όμως η Αμερικανική Επανάσταση του 1783 ενάντια στην μοναρχία, τους έκανε να χάσουν τις 13 αποικίες που είχαν στις σημερινές Η.Π.Α. όχι όμως και τον πόλεμο με την Γαλλία το 1815 που τους έδωσε την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη ως τις αρχές του εικοστού αιώνα. Νικητές μεν, αποδεκατισμένοι δε από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, άρχισαν να βλέπουν πως οι Η.Π.Α αναδύονταν με την σειρά τους ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη, μια πορεία που έθεσε τις βάσεις για την μελλοντική ηγεμονία της μετά το τέλος του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου. Είχε φτάσει η ώρα να δώσει η βρετανική λίρα τα σκήπτρα της στο δολλάριο, ως το νέο αποθεματικό νόμισμα, μέσα από το σύστημα του Bretton Woods. Η Pax Britannica είχε τελειώσει οριστικά και η Pax Αmericana άρχισε να κάνει τα πρώτα, δειλά της βήματα, έχοντας πάντα το νου της, από τότε ως την πτώση του τείχους στο Βερολίνο στην τότε Σοβιετική Ένωση.

Όπως θα παρατηρήσετε στο παραπάνω διάγραμμα, που απεικονίζει την παγκοσμιοποίηση του εμπορίου, τόσο στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα όσο και στην δεκαετία του ’30, η τάση του ήταν βίαια καθοδική. Ο κανόνας του χρυσού που όριζε τις σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες εγκαταλείφθηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα, με αποτέλεσμα τις τεράστιες διακυμάνσεις των νομισμάτων στις εμπορικές συμφωνίες. Η προσπάθεια επαναφοράς του το 1920 απέτυχε και μόλις το 1935 οι Η.Π.Α. κατάφεραν να ορίσουν την ισοτιμία του χρυσού ανά ουγκιά στα $35, υποτιμώντας το νόμισμά τους κατά περίπου 70%, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν το διογκούμενο έλλειμμά τους και σαφώς να προετοιμαστούν για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

Όλοι αντιλαμβανόμαστε την παράλληλη τροχιά με την σημερινή εποχή. Οι εντάσεις σε όλη την ήπειρο κορυφώνονται μέρα με την μέρα. Η ΕΕ κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να διαλυθεί και οι μυστικές υπηρεσίες αλλά και οι δημοκρατικοί παλεύουν με νύχια και με δόντια να αποδείξουν πως ο νέος πρόεδρος, κος Trump, και το επιτελείο του έχουν αναπτύξει μυστικές σχέσεις με την Ρωσία σε μια αναβίωση του μακαρθισμού. Όταν δύο από τις θεμελιώδεις ενώσεις που ορίζουν την ισορροπία του πλανήτη βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση, είναι λογικό πως οι δυνάμεις της ελίτ ανασυντάσσονται προς το μελλοντικό τους συμφέρον. Τέτοιου είδους όμως τεκτονικές αλλαγές πρώτον δεν γίνονται αναίμακτα και δεύτερον δεν προσδιορίζονται μόνο με γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά κριτήρια, αλλά κυρίως με βάση την οικονομία και την ανάπτυξή της. Όταν η τελευταία φτάνει στα υψηλά των μακροπρόθεσμων κύκλων της και αρχίζει να κάμπτεται, είναι πάντα η ώρα που πλησιάζει μια κοσμογονική αλλαγή. Αυτή τη φορά η πυξίδα δείχνει από την δύση προς την ανατολή, ξανά μετά από χιλιάδες χρόνια.

Στο διάγραμμα που ακολουθεί φαίνεται η δραματική πτώση των “δυτικών” οικονομιών του ακραιφνούς κορπορατοκαπιταλισμού από το 1975, λίγο μετά την κατάργηση του συστήματος του Bretton Woods από τον πρόεδρο Nixon, ως το 2015 και την αναίρεση της σταθερής ισοτιμίας του χρυσού με το δολλάριο. Το εθνικό ακαθάριστο προϊόν τους ανά ώρα εργασίας, προετοιμάζεται να διασπάσει τα χαμηλά που κατέγραψε στην κρίση του 2008. Κι αυτό μάλιστα, μετά από τρισεκατομύρια φρεσκοτυπωμένου χρήματος που μοίρασαν οι κεντρικές τράπεζες της BIS στις συστημικές εμπορικές τράπεζες για να αναζωπυρώσουν την οικονομία. Μόνο που οι τελευταίες δεν πέρασαν ποτέ στην παραγωγή και τις υπηρεσίες, στις εταιρίες δηλαδή που πραγματικά είχαν ανάγκη αυτά τα πάμφθηνα κεφάλαια, αλλά επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν τα, με μηδαμινό κόστος, νέα δάνεια τους στις συναλλαγές, στα χρηματιστήρια και την ακίνητη περιουσία, προετοιμάζοντας τις επόμενες φούσκες που θα καλεστούν να καλύψουν με τους φόρους τους οι ανίδεοι πολίτες των κρατών.

Όπως αναφέραμε στην έκθεσή μας τον Νοέμβριο:

“Οι τελευταίες τρεις δεκαετίες προσέφεραν αρκετά σημάδια πως, η παγκόσμια πολιτική σκηνή σταμάτησε να προσφέρει στην συλλογική συνείδηση μια κατανοητή αναλογικά απ’ όλους ανάπτυξη, που να συμβαδίζει με τις πρώτες μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η παγκοσμιοποίηση, ως μια κίβδηλη αλλά σχεδόν δογματικά επιβαλλόμενη “ιδεολογία”, ελλείψει άλλης που να πρωταγωνιστεί στην οικουμένη, επέτρεψε και επέβαλε την διόγκωση της πίστωσης. Το χρέος άρχισε να αυξάνεται κι ειδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήταν αυτό που χρηματοδότησε μια εκ των υστέρων εξόφθαλμη παραποίηση της πραγματικότητας. Εκδιδόμενο με την μορφή κρατικών ομολόγων, υποστήριξε μια παράλογη ποσότητα φτηνού χρήματος που άρχισε να αναζητά τις πιο ριψοκίνδυνες αποδόσεις. Υποθηκευμένο ως εχέγγυο, όχι μία αλλά πολλές φορές την μία πάνω στην άλλη, το χρέος άρχισε να τροφοδοτεί ασύδοτες αγορές που χωρίς την υπερβάλλουσα διάθεσή του θα είχαν ακολουθήσει περισσότερο πιστά τον επιχειρηματικό κύκλο, αυτορυθμιζόμενες ελεύθερα ανάλογα με την προσφορά και την ζήτηση.”

O καπιταλισμός, ως γνωστόν, υπό την κατοχή των γιγάντιων παγκόσμιων εταιριών και ιδρυμάτων, παρομοιάζεται συχνά με τον καρχαρία, γιατί και οι δύο πρέπει να κινούνται ακατάπαυστα για να υπάρξουν. Δεν είναι ένα σύστημα που έχει φτιαχτεί για να αντιμετωπίζει τις κρίσεις που προκύπτουν και που κατά βάση προκαλεί η ανεξέλεγκτη δομή του. Βασισμένος κυρίως στην εξουσία, την ηγεμονία και πάνω στις μηχανές του πολέμου, των στρατών και των συγκρούσεων, παραβιάζει συνεχώς τις αρχές της ελεύθερης αγοράς και της θεωρίας της προσφοράς και της ζήτησης. Μεταφέροντας αλόγιστα τον μελλοντικό πλούτο στο σήμερα, μέσα από την παραγωγή του χρέους που είναι και η βασική του κινητήρια δύναμη -αφού το χρήμα που χρησιμοποιούμε παράγεται με πρώτη ύλη τον δανεισμό- στην ουσία καταδικάζει τις επόμενες γενιές. Το χρέος όμως, μέσω των κρατικών κι εταιρικών ομολόγων που εκδίδονται είναι η συνισταμένη και το στήριγμα του νομίσματος. Βλέποντας στο πρωτοσέλιδο της γαλλικής Le Monde την ερώτηση κατά πόσο είναι σημαντική η έξοδος της Γαλλίας από το ευρώ, να είστε σίγουροι ότι ο πανικός γύρω από την ίδια την ύπαρξη του ευρώ αρχίζει να μεγαλώνει, μπαίνοντας στα σαλόνια των πολιτών της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της ΕΕ, μετά την Γερμανία.Φαίνεται ότι η πάγια θέση της κας Le Pen για την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρωζώνη, αρχίζει να συζητιέται πιο σοβαρά από ότι αξίζει σε ένα τέχνασμα μιας ακροδεξιάς δημαγωγού. Οι έρευνες σχετικά με την ικανοποίηση και την κατεύθυνση που πιστεύουν οι Γάλλοι πολίτες ότι κινείται η χώρα τους είναι κεραυνοβόλες, όπως αναφέραμε στα μέσα του προηγούμενου μήνα:

“Αναφέροντας την κα Le Pen, η οποία πριμοδοτήθηκε από το σκάνδαλο του κου Fillon, παρατηρήστε ποιες χώρες βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις της νέας έρευνας από την Ipsos σχετικά με το αν πιστεύουν ή όχι οι πολίτες ότι οι χώρες τους κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση. Στην προτελευταία θέση βρίσκεται η Γαλλία με 88% αρνητικές απαντήσεις, λίγο υψηλότερα η Ιταλία με 82%, η Ισπανία με 78% και η Γερμανία με 68%. Οι πολίτες δηλαδή των τεσσάρων μεγαλύτερων οικονομιών, που είναι οι πυλώνες της Ευρωζώνης, εκφράζονται αρνητικά για το μέλλον των χωρών τους!”

Άλλο ένα πρόβλημα για τον κο Draghi. Εκτός από τις ημικατεστραμένες χώρες του ευρωπαϊκού νότου που θέλουν να αποσχιστούν, τίθεται θέμα στην ίδια την Γαλλία, τον βασικό πυλώνα της ΕΕ, κι άσχετα από την κα Le Pen, αν πράγματι το σύστημα του ευρώ βοήθησε ή όχι την χώρα. Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.

Γι αυτό λέμε συχνά, όπως είπαμε και στην προηγούμενη έκθεσή μας, ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η αρμόδια αρχή που εκδίδει το κοινό νόμισμα, είναι παγιδευμένη. Με την άνοδο του πληθωρισμού και σε συνδυασμό με τον ανοδικό κύκλο των επιτοκίων από την αμερικάνικη κεντρική τράπεζα, ο κος Draghi, εκτός των παρανομιών του απέναντι στον λαό της Κύπρου και της χώρας μας όταν έκλεισε τις τράπεζες, απειλεί να τινάξει την Ευρώπη στον αέρα. Στο γράφημα που ακολουθεί του δημοσιογράφου Holger Zschaepitz, μπορεί να δείτε την πορεία των βασικών επιτοκίων της ΕΚΤ (μοβ γραμμή) και του γερμανικού πληθωρισμού (κίτρινη). Στην περίπτωση που χρειαστεί, όπως λέει η λογική, να σταματήσει τις ενέσεις ποσοτικής χαλάρωσης QE και να ανεβάσει τα επιτόκια δανεισμού, ο κεντρικός τραπεζίτης θα δώσει το σήμα της “λευκής πετσέτας” και της ήττας του, αφού θα δυναμιτίσει το ήδη δυσθεώρητο κι επικίνδυνο δημόσιο χρέος των κρατών μελών, που αγοράζει για την ώρα σε μεγάλο βαθμό η ΕΚΤ. Σε αντίθετη περίπτωση, απλά θα απειλείται η οικονομία της Γερμανίας συνεχώς. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, που λέει θυμόσοφα κι ο λαός μας.

Ένα ακόμη επερχόμενο χτύπημα στον κο Draghi θα έρθει από την διοικητή της FED, πιθανά στις συνεδρίαση της 15ης Μαρτίου. Οι διαπραγματευτές τιμολογούν σε ποσοστό 94% την σιγουριά για την επόμενη αύξηση των επιτοκίων της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, όπως θα δείτε στο διάγραμμα του Bloomberg που ακολουθεί. Βέβαια, έχουμε δει αρκετές φορές αυτό το σενάριο και συνήθως όταν όλοι οι μετέχοντες είναι πεπεισμένοι, δεν συμβαίνει το μαζικά αναμενόμενο. Αυτό όμως είναι θέμα συγχρονισμού των αγορών με την εκάστοτε κίνηση των κεντρικών τραπεζών και δεν αλλάζει την ουσία της πολιτικής που θέλει πια την FED να ασχοληθεί πολύ περισσότερο με την δική της οικονομία, παρά με την διεθνή.

Προφανώς, οι εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές της FED και της ΕΚΤ, θα συνεχίζουν να πριμοδοτούν την φυγή κεφαλαίων από το ευρώ προς το δολλάριο μακροπρόθεσμα, άσχετα αν για κάποιες περιόδους το ευρώ βρίσκεται υπερπουλημένο και γυρίζει βραχυπρόθεσμα ανοδικά. Είναι άλλωστε τόσο μεγάλη η διαφορά κερδοφορίας ανάμεσα στις ευρωπαϊκες μετοχές σε συσχετισμό με τις αμερικάνικες, που τα μεγάλα χαρτοφυλάκια αλλά και οι επιμέρους επενδυτές θα συνεχίσουν να αγοράζουν τα blue chips του Dow Jones και του S&P 500, στην ανάγκη τους για υπεραξία.

Περνώντας να δούμε πως κινήθηκαν το δολλάριο και τα πολύτιμα μέταλλα, είναι ευκαιρία να δούμε τα μηνιαία τους διαγράμματα τώρα που έκλεισε ο μήνας, κάτι που πραγματικά πρέπει να κάνουμε πιο συχνά, αφού η εικόνα, κυρίως για τους μακρόπνοους επενδυτές του χρυσού και του ασημιού, είναι αρκετά πιο καθαρή.

Το δολλάριο έκλεισε στα 101.54, ακριβώς πάνω από τον ημερήσιο κινητό μέσο όρο των πενήντα ημερών, αφού τον διαπέρασε ανοδικά κι έφτασε ως την δεύτερη αντίσταση που είχαμε αναφέρει, στην περιοχή των 102. Θα παρατηρήσετε πως προσπαθεί για τέταρτη φορά να διασπάσει το ανοδικό κανάλι που ξεκινά από τα χαμηλά του 2004 και του 2011. Ένας από τους σημαντικούς κανόνες της τεχνικής ανάλυσης λέει πως όσο περισσότερες φορές η τιμή χτυπά σε μια περιοχή αντίστασης, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να την διαπεράσει. Κι αυτό, για τον πολύ απλό λόγο που λέει πως στερεύει εκείνο το σημείο από πωλητές που υπερασπίζονται τις θέσεις τους, φοβούμενοι την ορμή της ανόδου. Επομένως, σε μηνιαίο επίπεδο, πρέπει να δούμε την τιμή να ξεπερνάει τα 104 για να πάρουμε σήμα προς ακόμη μεγαλύτερη άνοδο του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος κι αντίστοιχα πτώση του ευρώ.

DOLLAR FUTURES, M, ICE[+] click images to enlarge

Αρνητικά έκλεισαν την βδομάδα τα πολύτιμα μέταλλα, με τον χρυσό στα $1,235 μειωμένο λίγο λιγότερο από δύο ποσοστιαίες μονάδες και το ασήμι στα $17.99 ανά ουγγιά αντίστοιχα, χαμηλότερα κατά λίγο περισσότερο από 2%.

Στο μηναίο διάγραμμα του χρυσού που ακολουθεί, θεωρούμε ότι είναι ευκολότερο να δείτε τις δύο περιοχές που θα καθορίσουν την περαιτέρω πορεία του σε μακροπρόθεσμο διάστημα. Η στήριξη του (μπλε πλαίσιο) ξεκινά από την περιοχή των $1,130 που κατέγραψε τα πρόσφατα χαμηλά τον Δεκέμβριο που μας πέρασε και τελειώνει λίγο υψηλότερα από το ψυχολογικό όριο των $1,000, όπου έκανε την αντιστροφή τον Δεκέμβριο του 2015. Παράλληλα, η τιμή βρίσκεται περιορισμένη από τις γραμμές τάσης (διακεκομμένες) που ξεκινούν από τα χαμηλά του 2009 και τα υψηλά του 2011, σε έναν τριγωνικό σχηματισμό συσπείρωσης ή κατ’ άλλους head and shoulders. Πιστεύουμε πως, αν προκύψει καθοδική διάσπαση της χαμηλής διακεκομμένης γραμμής, θα είναι σίγουρα η μεγαλύτερη ευκαιρία που θα έχει προκύψει για αγορές σε φυσική μορφή για πολλές γενιές. Όπως έχουμε δηλώσει, πιστεύουμε ότι οι πιθανότητες είναι πολύ μεγάλες ο χρυσός και το ασήμι να διπλασιάσουν ή και να τριπλασιάσουν τις τιμές τους μέσα στα επόμενα επτά χρόνια. Οι πιθανότητες θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο όταν η τιμή διασπάσει ανοδικά την επόμενη περιοχή αντίστασης (κόκκινο πλαίσιο), που αρχίζει από τα $1,355 και τελειώνει στα $1,430.

GOLD FUTURES, M, COMEXΣτο ασήμι, η αντίστοιχη περιοχή στήριξης (μπλε πλαίσιο) σε μηναίο χρονοδιάγραμμα ξεκινά από τα $13.20 και φτάνει ως τα $15.60, ενώ αυτή της αντίστασης (κόκκινο πλαίσιο) αρχίζει στα $21.50 και φτάνει ως τα 24.50 με σημείο κλειδί για μεγαλύτερη άνοδο τα $26. Αν παρατηρήσετε προσεκτικά, θα δείτε πως η τιμή του προσπαθεί να διασπάσει την βασική γραμμή τάσης (διακεκομμένη) που ξεκινά από τα υψηλά του 2011. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που περιμέναμε ισχυρή πίεση από τους πωλητές, όπως αποδείχθηκε την βδομάδα που μας πέρασε. Ο δεύτερος ήταν η αύξηση των short θέσεων από τις θεσμικές τράπεζες, όπως αναφέραμε στην προ δεκαπενθημέρου έκθεσή μας:

“Θα θέλαμε όμως να σας επιστήσουμε την προσοχή στις θέσεις των Commercials ή Ηedgers όπως τους αναφέρει το διάγραμμα της Sundial Research. Στα προθεσμιακά συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης, φαίνεται ότι το “έξυπνο χρήμα” όπως αποκαλείται, έχει πειστεί και μάλιστα θα κάνει οτιδήποτε μπορεί γι αυτό πως, σύντομα θα έχουμε αντιστροφή της τάσης, μια κι όπως θα δείτε παρακάτω (γαλάζια γραμμή) ανεβάζει τις short θέσεις του. Ενώ πριν δέκα μέρες βρισκόταν περίπου με 75 χιλιάδες συμβόλαια ανοικτής πώλησης, την τελευταία εβδομάδα έφτασε περίπου στις 100,000 συμβόλαια. Ποσότητα αντίστοιχη με αυτή του περασμένο Ιουλίου, όπου τα πολύτιμα μέταλλα ξεκίνησαν την οπισθοχώρηση τους ως τα τέλη της χρονιάς.”

Η θέση των Commercials αυξήθηκε στα 108,000 συμβόλαια πώλησης την βδομάδα που μας πέρασε και στατιστικά οι πιθανότητες ανόδου πραγματικά ελαχιστοποιούνται όταν φτάνουν σε τόσο μεγάλα νούμερα, αυτοί που κυρίως ρυθμίζουν τις τιμές όλων ανεξαιρέτως των στοιχείων διαπραγμάτευσης, σε οποιαδήποτε αγορά. Επιπρόσθετα, και τα δύο πολύτιμα μέταλλα τύπωσαν ένα αρνητικό κερί (outside reversal) στα εβδομαδιαία τους διαγράμματα, οπότε είναι λογικό να περιμένουμε ακόμη μεγαλύτερη κάθοδο βραχυπρόθεσμα.

SILVER FUTURES, M, COMEXΓια το τέλος της σημερινής μας έκθεσης ένα γράφημα με τις επόμενες δόσεις που πρέπει να ξεπληρώσει η χώρα μας στους θεσμούς και δανειστές της μέχρι το καλοκαίρι, Όπως αναφέραμε στην έκθεσή μας σχετικά:

“Η δόση των επτά δισεκατομμυρίων που έχει να πληρώσει η χώρα μας τον Ιούλιο, είναι το σημείο που θα ποντάρουν πιστεύουμε όλοι στην διαπραγμάτευση. Η Ελλάδα για να νομοθετήσει λιγότερα από τα νέα μέτρα που ζητούν οι δανειστές, ώστε να εισπράξει την δόση και να τους επιστρέψει τα χρήματα στην άλλη τσέπη και οι ΕΕ και ΔΝΤ για να πιέσουν όσο μπορούν για περισσότερα ως άλλοθι προς τους ψηφοφόρους και τα διοικητικά τους συμβούλια, έχοντας βέβαια μπροστά τους τον σκόπελο των γαλλικών εκλογών και την κα Le Pen τον Απρίλιο κι ίσως στον δεύτερο γύρο τον Μάιο. Πιστεύουμε πως, κάτω από το πρίσμα όσων αναφέρουμε, μάλλον ο τίτλος της πρώτης μας έκθεσης για το 2017 ήταν ακριβής. Η Ελλάδα είναι το κλειδί για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όχι μόνο…”

Mεταξύ των τραγελαφικών σεναρίων με μέτρα και αντίμετρα, ειλικρινά, αν πράγματι αληθεύουν οι πληροφορίες που ανέφερε το Politico περί νέου δανεισμού $3 δισεκατομμυρίων από την Παγκόσμια Τράπεζα, φαίνεται πως η χώρα μας έχει πιαστεί για τα καλά στα δίχτυα του κυκλώματος των επενδυτικών, ληστρικών, τραπεζών της Wall Street, προφανώς με την βοήθεια ντόπιων πολιτικών και παραγόντων. Είναι κοινό μυστικό πως, όλα τα ιδρύματα του Bretton Woods, ενώ εμφανίζονται ανεξάρτητα, αμερόληπτα κι δήθεν ευεργετικά, λειτουργούν κατ’ ουσίαν κάτω από την μπαγκέτα των μεγάλων αφεντικών του θεσμικού χρήματος που διαφεντεύει τους λαούς υπό την ύποπτη εποπτεία του ΟΗΕ. Αν αναφέρεται το ΔΝΤ στα ΜΜΕ ως “τοκογλύφος” και δυνάστης που ευαγγελίζεται την ανάπτυξη μέσω της λιτότητας, η Παγκόσμια Τράπεζα είναι το επόμενο, χειρότερο σκαλοπάτι στην πτώση μας. Αν υπήρχε μια περίπτωση να γλυτώσουν από την ιδιωτικοποίηση ο τομέας της υγείας και της εκπαίδευσης, με αυτή την εξέλιξη δεν θα υπάρχει καμία. Δεν είναι τυχαίο πως ως φορέας χρηματοδότησης και παροχής δανείων, λειτουργεί πρωτίστως σε τριτοκοσμικά, δικτατορικά καθεστώτα, στραγγίζοντας όλους τους τοπικούς πόρους της οικονομίας και μεταφέροντας όλα τα υπό κατασκευή έργα για την ανάπτυξη θέσεων εργασίας σε διεθνείς κατασκευαστικές εταιρίες, με την συμμετοχή τοπικών ολιγαρχών που φροντίζουν να δώσουν στην εργασία το συνώνυμο της δουλείας!